Evet evet dündü bu değil mi? Yok değildi galiba. Babam o feneri aldığında ve ben yorganın altında oynadığımda daha ilkokul beşe başlamamıştım bile.

Ama şu anda o AN’ı sanki bugünmüş gibi hissediyorum, o fenerle oynamanın mutluluğunu sanki daha dün yaşamışım gibi.

Oysa o fener çoktan demiroksit olup bambaşka maddelere dönüşmüştür, feneri alan babamsa altında yattığı selvi ağaçlarına gıda olmuş, rüzgarda savrulan dallara dönüşüp boğaz rüzgarında keyifle salınıyordur.

Yaşadığımız güzelliklere yaşadığımız AN’da yeterince sevinir, onların kıymetini yeterince bilirsek o AN’lar sonsuza kadar bize mutluluk vermeye devam eder.

O AN’larımızı sevgi ile doldurursak sevgi zaten en büyük güzelliktir, o AN’larımız zaten bize yaşadığımız sürece mutluluk verir.

AN’larınızın kıymetinizi bilmezseniz zaten yarın yok ki…


Geri Dön ----- Mesaj Gönder