Yoksa yine?...Evet yine aşık mı oluyorum? 

Yüzünü göremiyorum
Kokusunu alamıyorum
Sesini duyamıyorum
Ama çok aydınlık 
Kör edecek kadar aydınlık 
Ve biliyorum orada

İçinde avlusu olan bir evdeyim. Taş bir avlu, yaz sıcağında kavurulan, çıplak ayaklarımı yakan. Kuyudan su çekiyorum. Su çekiyor, avluya kova kova döküyorum. Kanter içinde ılık bir ıslaklık hissi ayaklarımda bir daha, bir daha kovayı doldurup avluya döküyorum. Güneş'e karşı bitimsiz bir savaş gibi, belki de Güneş'le sevişmek gibi. Yatağımız bu taş avlu. O ısıtıyor, ateşliyor, ben yıkıyorum arındırıyorum. 

Yoruldum, dinleneceğim ama hemen özleyeceğim, beş dakika bile otursam biliyorum. Ona sarılmak gibi Güneş'e sarılmak ve ona dokunmak gibi ayaklarımın taşlardan aldığı ılıklık.

Yaşam sarmalımda yeni bir çoşku, yine çarpıcı, yine kendi kendime tebessümlerimle itiraf ettiğim, küçük bir haylazın şakalarını muzip gülücüklerle itiraf ettiği gibi.

Hiç konuşmadan, hiç dokunmadan, hiç bakışmadan, kalp kalbe -ya da sadece bir kalpten diğerine hiç umurumda değil-. Kendimi dalgın anlarımda gülerken buluyorum ya. Ya gece uyanıp O'nu düşünmelere ne demeli. Hiç tereddüt yok ve herşey çok açık; Aşk bu. Zaten aşk bu değilse nedir ki? Yaşasın hayat...

 Yaratan benim
    Korkular yarattım
        Kötülükler yarattım
            Mutsuzluklar yarattım
                Birgün aşık oldum
            Yine yarattım
        Çoşkular yarattım
    Sevinçler yarattım
Mutluluğu yarattım
    Korkular önemsiz oldu
        Kötülükler yok oldu
            Göz yaşları tebessüm oldu
                Gökyüzü çok çok mavi oldu
            Ben sen oldum
        Sen içime doldun
    Hafifledim
Bedensiz oldum

Geri Dön ----- Mesaj Gönder