Güneş ateşi düşmüştü içimize
Buharlaştık
Beyaz bir bulut olduk
Gül parmaklı şafakla dost
Güneşe aşık
Geceleri döşeğimiz sonsuz gökyüzü
Yorganımız yıldızlar
Rüzgarlar kılavuzumuz
Rüzgarlar serseri ruhumuz

Derken hava soğudu sokulduk birbirimize
Korkumuz şimşek oldu aydınlattı yeryüzünü
Korkumuz gökgürültüsü oldu ürküttü tekmil canlıları
Sonra hepimiz birer damla olduk
Aslımıza döndük
Yalnızdık

Kopup bulutumuzdan
Düşmeye başladık ayrı ayrı
Hepimiz aynı yere koştuk
Hepimiz ayrı ayrı koştuk
Çok kalabalıktık
Çok yalnızdık
Korkuyorduk
Yalnızdık ve korkuyorduk

Sonra o geldi yanıma
Ürkütücü rüzgarın bir armağanı gibi
Yalnızlık diğer damlalara doğru uzaklaşmıştı
Gök tanrının şimşekleri korkutmuyordu artık
Sonsuz hızla yaklaşan yeryüzü ise çok uzaklarda kalmıştı

Hafif dokunuşlarla tanıdık birbirimizi
Tanıdık ve çok sevdik birbirimizi
Ve sonunda
Sarıldık birbirimize
İki damla, iki aşık
Tek damla, tek vücut

Her saniye sonsuzdu
Her saniye bitimsiz ve tarifsiz
Sanki güneş yine dolmuştu içimize
Sanki yine buhar olmuş yükseliyorduk kusursuz gökyüzüne

Tam değecekken çimen kokulu toprağa
Bana iki kelime fısıldadı
Ve iki kelime duydu benden

Seni seviyorum

Kahverengi toprak kapladı etrafımızı birden
Biz yine tek vücut, biz yine aşık
Köklerinde bulduk kendimizi kıpkırmızı bir gülün
Tomurcularına koşmaya hazır
Güneşe birlikte selam vermeye sabırsızlanan
Onun ateşinde birlikte ısınmayı dileyen

Artık

Gül daha kırmızı

    Gül daha alımlı

        Gül daha aşık

Geri Dön ----- Mesaj Gönder