Merhaba Mavi Kız Merhaba,

Hani sana anlatmıştım, insanlar kalabalıkta tek başlarına yaşayıp, buna alışıp gidiyorlar demiştim. İşte o konu kafamı çok kurcalıyor bu aralar. Neyi farkettim biliyor musun? İnsanlar çok fazla birbirlerine sarılıyorlar ama aslında hiç kucaklaşmıyorlar.

Sokaklarda, cafelerde birbirlerine çığlıklar atarak sarılan insanlar görüyorum hep. Ama şöyle bir bakarsan görürsün ki birbirlerine hiç kucaklamıyorlar. 

Sarılmak dediğin candan yapılır, ilan-ı aşk gibi yapılır yahu. sarıldın mıydı dostuna, sevdiğine, aşığına ona tüm kalbinle, vücudunla, aklınla, kollarının incitmeyecek kadar ama olanca kuvvetiyle sarılırsın be. Sosyetik kokona gibi elbisenin ütüsüne mi bakacaksın yani?

Sarılmak dediğin öyle güzel birşeydir ki farkettirir insana; şu alemde bir hayal olmadığını, aksine bir varlık olduğunu, bir seven olduğunu, sarıldığına çoşkuyla sevgi duyduğunu. Yaratılışın tüm coşkusunu içinde taşır şöyle içten bir kucaklama. Sessiz bir ilan-ı aşktır, dostuna ve varoluşa duyulan sevince.

Sarılmayı, ama adamakıllı sarılmayı ne çok özlemişim böyle Mavi Kız. Kocaman, içten ve endişelerden uzak bir kucaklaşmayı. Sıcaklık olmadan yaşamak mümkün mü sence? Eminim değildir. Bence de değil, zaten olmamalı da.

Kollarım seni saracak
Kalbim seninle atacak
Kucakladığımda zaman duracak
Kucaklandığımda sesler susacak
Sadece sen, ben ve sevgi kalacak

Sana ve tüm dostlarıma kocaman ve kucak dolusu sevgiler. Kalabalıkta yalnız değiliz biz.

Merhaba