Kalabalıkta tek başına

Düşündüm, sordum:
Hiç dostun yok değil mi? Hiç ihtiyacında mı olmayacak?

Hayal ettim, söyledi:
Herkes tek başına zaten. Arkadaşlarım yeter bana. Dosta ihtiyacım yok ki

Ah be mavi kız
Hayret ediyorum son zamanlarda
Nasıl yaşıyor insanlar bu dünyada diye

Kimi hırs dolu, başarı, sağlık, herşeyi tam
Ama yalnız
Kimi duygusal, sevmeye hazır, altın kalpli
Ama yalnız
Kimi zeki, öğrenmeye hazır, güçlükleri yenebilen
Ama yalnız
Kimi ise kötü ve kötülük yapmaya istekli
Onlar yalnız kalsın zaten 

Dünya çok kalabalık, bu şehir de öyle 
Nasıl bu kadar çok yalnız insan var 
Anlamıyorum

Herkes kendi devletini oluşturmuş 
Herkes kendi bağımsızlığını ilan etmiş

Dar çevrede aile, onun dışında üç beş arkadaş
Bunun ötesi yok birçoklarında
Bazılarında bu bile yok

Ama sorarsan herkes çok sosyal
Eş dost görüşmeleri
Sanat aktiviteleri
Geleneksel toplantılar
Email'le gönderilen hoşluklar

Dost peki?
Yani;
Bir film seyredip ağlasan, paylaşmak isteyeceğin bir dostun
En kötü anında sana söyleyeceği iki sözle seni rahatlacak bir dostun
Sadece varolduğunu bildiğin için ihtihardan vazgeçeceğin bir dostun
Aylarca, yıllarca görmesen de hep ama hep kalbinde tutacağın bir dostun
Acısını ve sevincini kendi içinde, ona özdeş hissedecegin bir dostun
Tamamen farklı şeylerden hoşlansan veya hoşlanmasan da hep seveceğin bir dostun
Var mı?

Eğer var diyorsan, o kadar şanslısın ki
Eğer var diyorsan, o kadar mutlusun ki
Ve 
Eğer var diyorsan, o kadar özelsin ki

Ama bunu göremiyorum etrafta, ne yazık
Değer yargıları o kadar çok değişti ki
Bireycilik ve çekirdek aile kavramı o denli yaygınlaştı ki
Yalnız insanlar bundan rahatsız olmamaya başladılar artık
Yalnız evlilikler, yeni yalnız çocuklar doğurmaya başladı
Yalnız eğiticiler, yeni yalnız nesiller yetiştirmeye başladı
Yalnız aşıklar, kurgulanmış hayat hikayelerine göre çılgınlık yapmaya başladı

Yok Mavi Kız, böyle olmamalı
Bu kadar bireyci, bu kadar şüpheci, bu kadar yalnız olmamalı insan
Elbette seçeceksin dostlarını
Ama bir kez seçtin mi artık yalnız olmayacaksın
Ben çok şanslıyım, dostlarım var beni hayata bağlayan
Umarım senin de olur mavi kız

Dolandığım bu sahnede 
Adım atacak yer yok
Dolandığım bu sahnede 
Yalnız kalacak yer yok

Bu sahnede yok yok
    Dostu olanlar yok
        Sevmeye cesareti olanlar yok
            Kalbini ısıtacak inancı olanlar yok

Bu sahnede var da var ama
    Ağzı olmayanlar var
        Kalbi olmayanlar var
            Beyni olmayanlar da var

Kimi yürüyor, tempolu, ciddi ciddi, ellerinde çantalar, kitaplar
Kimi koşuyor, şen şakrak, etrafındakilerle şakalaşarak
Kimi durmuş birileriyle konuşuyor
Kimi tek başına bir şarkı söylüyor
Görünmez adamlar  bunlar oysa ki 
Her grup kendi üyelerini görüyor sadece
Bir ben hepsini görüyorum
Bir ben birbirlerini göremediklerini biliyorum
Gözlerinde at gözlükleri var sanmayın
Gözleri apaçık hepsinin
Gözleri sürekli çevrelerini inceliyor
Sadece göremiyorlar o kadar
Gözlerini korku örtmüş
Gözlerini hırs örtmüş
Gözlerini güvensizlik örtmüş

Üşüyorlar hepsi de
Kimisi üşümeye alışmış
Kimisi sıcaklığı unutmuş
Kimisiyse farkında bile değil yaşadıklarının

Nasıl bir sahne oldu burası
Nasıl oyuncular bunlar
Nasıl bir oyun bu