Korkularla tanıştım çok küçükken
Ellerim kapıların kollarına zor yetişirken
Babasız kalmaktı o zaman en büyük korkum
Ya gider de gelmezse derdim uzaklara
İsviçre'ye kursa gittiğinde pijamalarını koklardım
Gecenin karanlığında sessiz gözyaşları dökerdim

Yeni korkular öğrendim ilkokula başlayınca
Öncelikle büyük çocuklardan korktum
Okulun ilk günü itip yere düşürdüklerinde
Sonra başarılı olamamaktan korktum derslerimde
Parmakla gösterilip işte bu aptal denilmesinden korktum
Dışlanmaktan, itilmekten korktum

Orta, lise zamanlarında hayattan korkmaya başladım
Gelecek belirsiz, bugün karanlıktı
Dostlarım, kardeşlerim boldu ama onları kaybetmekten korktum
Bir de şiddetle aşık olmaktan korktum
"Ya dostlarımı kaybedersem" diye

Üniversite yıllarında kendimden korktum
Umursamaz, serseri, çılgın ve dizginlenemez olduğumdan korktum
Kalbi kırılan, kalp kıran, ve ne olursa olsun üzülen olmaktan korktum
Aşık oldum, kaybetmekten korktum
Aşktan kaçtım, bağlanmaktan koktum

Sonrasında pek çok korkum oldu ama en çok kalbimi açmaktan korktum
Kalbimi açıp savunmazsız kalmaktan
Kalbimi açıp acı çekmekten korktum
Hep korktumlarım başıma geldi nedense
Kalbimi hep açtım ve hep acı çektim

Bundan sonra birşey değişecek mi peki?
Hiç sanmıyorum, kalbimi yine açacağım
Yine kıracaklar, yine kıracaklar
Ben yine üzüleceğim
Yine geceleri gözyaşlarımda uykusuzlukla başbaşa kalacağım

Umurumda mı sanıyorsun Mavi Kız
Emin ol hiç değil
Acı da olsa, tatlı da yaşananlar 
Kalbimin attığını başka nasıl anlayabilirim?
İnsan olduğumu nasıl hissedebilirim?

Korkularım umurumda bile değil
Aşık olmaktan nasıl vazgeçerim...