Arkadaşlık bir alışveriştir elbette. Vermeden alamayız, bu çok aşikar. Ama bu bir elektrik ampulu gibi mi olmalı? Yani elektrik varken ışık yayan, kesildiği anda kararan, yok olan.

Hergün yanımdalar
Ama çok uzağımda
Hep konuşur, dertleşiriz
Ama hiç dinlemeyiz birbirimizi

Hesaplı kitaplı tanıdıklar
Hesapsız mesafeler aramızda
Maviyi hiç görmeden
Hep sarı arkadaşlıklar

Çok sık düşünürüm arkadaşlarımı, yıllardır görmediklerimi, hergün gördüklerimi. Hep sorarım kendime "ne yapar şu anda, ne düşünür, ne konuşur, ben aklına gelir miyim hiç, ben gelmesem bile diğer arkadaşlarını düşünür özler mi hiç"

Ah cancağızım, ah ciğerparem
Görmeyeli 12 sene oldu seni
Saçın nasıl acaba
Ya mutlu musun şimdi her nerede ise
En son ne zaman birisine sarıldın

Ya en son ne zaman
"O ne yapıyor acaba" dedin

Ben çok özlerim hayatım boyunca tanıdığım ve sevdiğim insanları. Küstüklerimi bile özler de inadımdan aramam, yoksa aradığımda bana tavır alacak diye çekinmem. Elimde değil özlüyorum. Üniversite'de içki içtiğim adını bile hatırlamadığım anlık arkadaşlarımı bile bazen hafızamda misafir ederim günümüze. Acaba sadece o kişi ile paylaştığım anı mı, o kişinin kendisini mi özlüyorum. Aslında bunun cevabını kesin olarak da biliyorum: o kişiyi özlerim. O an ise tatlı bir tebessüm ve iç çekişi olarak yansır kalbimden.

İçim eziliyor bazen. Ne olur hayat ve türün devamı güdüsü izin verse de bize biraz daha insanca,  biraz daha karşılıksız, biraz daha hesapsız bir ömür geçirsek. Biraz daha korkmadan sevebilsek, biraz daha az savunmada biraz daha az paranoyak birkaç gün olsa yaşasak.

Kafayı çekmek, müzik dinlemek, dans etmek, amaçsızca gezinmek, yaz yağmurunda ıslanmak, Emirgan'da kahve içmek, Boğaz'da yürüyüş yapmak, tatile çıkmak, akşamdan sabaha kadar hayata dair sohbet etmek. Hiçbiri çok fazla keyifli değil, eğer hayatın sadece hayatta kalmak olduğunu hissediyorsan. Hiçbiri doldurmuyor içimdeki boşluğu.

Sevmeyi unutuyorum galiba. Belki de unutmuyor, sadece istemiyorum artık. Sebze gibi yaşamak daha az acıtıyor. Kök salmış koparılmayı bekleyen bir marul mesela. Güzel bir salatada yenilmek gibi bir beklentisi bile olmayan.

Böyle olamaz, böyle olmamalı. Ya ben yanlış yerdeyim, ya ben yanlış hissediyorum. Herşey matematik olamaz, herşey bilanço gibi kara, zarara dayalı olamaz. Bir şekilde, bir yerde, bazı insanlarla hesapsız kitapsız da yaşanabilir herhalde. Eski dostlarım dışında yeni dostlar da bulurum belki birgün.

Sadece sıcak arkadaşlık anıları değil, olası aşklar ve yeni dostlukların umudu da yaşamalı insanın içinde. Yoksa yaşamanın ne anlamı var ki?...

Güneş yarın da doğacak Ege'nin mavisine
Ve ben uyanacağım kalbimde bir heyecan
O gün göreceğim ve düşüneceğim dostlara dair

Merhaba...

Geri Dön ----- Mesaj Gönder