Çocukların morali bozulmasın diye okulları anaokuluna çevir. Şımarık, aptal ve doğaya hazır olmayan, sokağındaki ağaçlardan erik bile çalmayan saçma sapan çocuklar yetiştir.

Gençler kendini evinde hissetsin diye, universiteleri tartışmadan uzak şaklaban çadırlarrına benzet. Aman bizim üniversiteye gelin gençler, diye diye öğretim hayatının bu en özgür ve yaratıcı evresini parti evine çevir.

Halk sanata dahil olsun, aman aşağılık kompleksi yaşamasın hem de ticaret dönsün diye “katılımcı sanat” diye bir ucube uydur, sanatı ve sanatçıyı sıradanlaştır, yaratıcılığı yok et. Sanat ve sanatçı ayrı birşeydir, sanat takipçisi ayrı birşey yahu.

Sonra herkese plasebo umutlar, plasebo inançlar aşıla “aman depresyona girmeyin canım” de, “sistemle uyumlu yaşayın bak ne güzel böyle” de.

Yaşar Kemal usta bile diyor, umudu olmayan insanın hiçbirşeyi kalmaz diye.

Yanlış kardeşim yanlış. Umut olmasın artık, insanlar iyi günler gelmeyeceğini bilsin, anlasınlar, bu kafayla herşeyi daha kötüye gideceğini anlasınlar.

Mevcut sistemin de bu sisteme karşı savaşanların da yanlış yolda olduğunu hepimiz anlayalım artık. Bir ideoloji başka bir ideolojiye savaş açtı mı aslında tek olan şey birbirlerini var ederler. Ayrıca birbirlerinin yok etmek için insanlığın değerli yaşam zamanlarından çalarlar ve adına da “fedakarlık, şehitlik, kahramanlık” bir sürü palavra laf eklerler.

Hayatta sahip olduğumuz tek şey hayatımızın bizzat kendisi. Hayatta sahip olduğumuz tek şey şu AN. Geri kalan herşey palavra. Tüm sistemler, tüm ideolojiler de öyle.

İnsanlar ancak köşeye sıkışınca belki de bir çıkış bulacaklar, belki öylece yok olacaklar, ama en azından artık bir umut olmasın içlerinde ki hayatın farkına varsınlar istiyorum.

Ben kendi adıma vardım ama tanıdığım ve henüz tanımadığım tüm sevdiğim insanlar da varsın istiyorum.

Umut yok arkadaşlar; bu sistemin düzelme umudu yok, hayallerinizi sistemin düzelmesi için değil, AN’ınızı farketmek üstüne kursanız ne güzel olurdu.

Çaresizliğimizin farkına varmamız bizim en büyük çaremiz. Ya depresyonlarla, intiharlarla karşılayacağız çaresizliğimizi, ya da başlayacağız göbek atmaya, birbirimizele konuşup eğlenmeye, keyfimize göre oynaşmaya, sistemi umursamadan “ahlaksız ve seksi” eylemler yapmaya.

Yarın yok ki…